Tweede Kerstdag bracht ik een bezoek aan de Open Hof kerk in Kampen. Hier wordt kerkasiel geboden aan de familie Babayants, die met uitzetting bedreigd wordt. Ik heb er een dienst bijgewoond. De dienst wordt dag en nacht gaande gehouden, zodat het gezin niet elk moment kan worden uitgezet naar Oezbekistan. Hun procedure loopt nog. Ook heb ik met de kinderen en hun ouders gesproken. Ze zijn tot rust gekomen nu ze kunnen schuilen in de kerk.

Op de terugweg naar huis had ik veel om over na te denken. Mocht u wat meer willen lezen over deze inspirerende bijeenkomst. Dat kan op www.kerkasielkampen.nl

Eva Rozendaal

Bloemengroet voor gedetineerden

Sinds 2018 wordt er vanuit onze gemeente een bloemengroet geleverd voor gedetineerden in het Justitieel Centrum Schiphol. We doen dat samen met twintig andere parochies en kerken uit de regio. Deze bloemengroet wordt ondersteund en gefinancierd door onze diaconie. Maar de bloemengroet heeft een langere historie dan vanaf 2018.

Velen van u zullen zich waarschijnlijk nog wel de wakes herinneren die elke maand werden gehouden bij het ‘Vreemdelingendetentiecentrum Schiphol’. Ook vanuit onze gemeente was er maandelijks een oproep om aan de wake van stilte en gebed mee te doen. Indertijd waren Riet en Bram hiervoor de organisatoren. Die wakes waren er al sinds november 1993.

Vluchtelingen vast

In het Vreemdelingendetentiecentrum zaten ongedocumenteerde vluchtelingen soms jaren vast. Geen strafblad, geen misdrijf gepleegd, maar alleen omdat ze op zoek waren naar een betere toekomst. De laatste Schipholwake was op 9 september 2018. Niet omdat rechtvaardigheid zegevierde en deze vorm van detentie werd opgeheven, maar omdat vanaf dat moment alle Vreemdelingendetentie op nog maar twee opvanglocaties, Rotterdam en Zeist, werd gerealiseerd.

Gewone gevangenen

Het detentiecentrum Schiphol werd vanaf dat moment een ‘reguliere penitentiaire inrichting’ oftewel een gewone gevangenis. De geestelijk verzorgers hebben toen een verzoek gedaan aan de deelnemende kerken en parochies die bij de wakes betrokken waren, om ‘gewone’ gevangenen te blijven ondersteunen via een bloemengroet. Met ongeveer twintig andere kerken en geloofsgemeenschappen uit de omgeving hebben wij hierop ja gezegd, als Protestantse Gemeente te Uithoorn.

Een roos in de viering – in de gevangenis

Sinds het vertrek van Riet in 2019 breng ik daarom tweemaal per jaar honderd rozen naar het detentiecentrum Schiphol. Tijdens de zondagse vieringen krijgt zo elke gevangene een bloem, een klein teken van medemenselijkheid en mogelijk gevoeld als een glimp van Gods nabijheid.

Conny Vingerling

Terugblik ter bezinning

Op 10 november was er Open Kerk, een gewone zondagse viering waarvoor opgeroepen was om mensen voor uit te nodigen. Het was inderdaad een gewone viering, hoewel ik deze keer iets uitgelegd heb over het Kyrië & Gloria. Ook het elkaar de vrede toewensen deden we, maar dat doen we wel vaker.

Er waren, schat ik, zo’n vijf gasten. En er waren er nog meer gevraagd, ook dat waardeer ik en heeft z’n waarde. Het leukste ‘nee’ op zo’n uitnodiging was de reactie: ‘Ik kan dan niet, maar dan ga ik toch een andere keer mee, er is toch elke zondag een dienst?’. Maar meestal is een ‘nee’, niet echt leuk. In de aanloop naar Open Kerk toe, viel op dat we een drempel voelen om anderen uit te nodigen. Waar zit ‘m dat nu in?

Het is natuurlijk nooit leuk om ‘nee’ op een uitnodiging te horen. Je kan jezelf dan afgewezen voelen. Zeker als de kerk en geloven voor jou veel betekent. Het kan ook zomaar het gesprek erover openen. En dat is ook best wel iets intiems. Want wie God voor je is, kan heel persoonlijk zijn. In een kerkdienst kan jij zelf geraakt worden. Wil je dat intieme wel met een ander delen? Ik kan natuurlijk nu heel hard roepen dat dit juist heel mooi is om te delen en dat is het ook. Iets kwetsbaars delen doet alle relaties goed, zelfs als je er niet goed woorden voor weet je vinden en het stamelend gaat. Maar ik begrijp ook dat het een drempel is.

Een ander aspect is dat je je wellicht deels verantwoordelijk voelt voor een kerkdienst als je iemand uitnodigt. En daarbij vind je wellicht zelf niet alles even ok wat er gebeurt. De kunst is dan om de verantwoordelijkheid bij de ander te laten, bij diegenen die de kerkdienst vormgeven en ook bij de ander die aan de viering deelneemt. Je weet nooit hoe dingen precies liggen bij iemand en hoe ze binnenkomen. Zelfs voor predikanten is dat regelmatig een verrassing. Een beetje avontuurlijk ingesteld moet je ervoor zijn. Bovendien hebben we wel zo onze gewoontes in de kerk, maar bij onze kerk betekent dat niet dat je alles maar voor zoete koek moet slikken. Er is vrijheid in reactie. Maar ook hier kan een negatieve ervaring van de ander je pijn doen. Want als een viering of iets daarin je dierbaar is en de ander erkent dat niet, is dat nooit leuk. Ook dit risico ga je aan.

Een derde punt is dat niet iedereen in dezelfde mate de gave van gastvrijheid heeft. Sommigen zijn heel vrijmoedig in het meenemen en contact aangaan met wie dan ook. Anderen zijn daar minder bedreven in. Maar denk in deze niet te min van jezelf, diskwalificeer jezelf niet bij voorbaat en ook niet achteraf. Want de meeste mensen vinden het sowieso al leuk dat je aan ze gedacht hebt, zelfs als een kerkdienst niets voor ze is.

Waarom besteed ik hier nu aandacht aan? Regelmatig denk ik bij ons in de kerk en bij een kerkdienst: hier zouden meer mensen iets aan hebben. Als ik het dagelijkse gebeuren in de media volg, denk ik het ook regelmatig: ga naar de kerk! Mensen missen verbinding in onze samenleving. In een kerkgemeenschap kan je die verbinding zomaar aangaan, het ligt er voor je klaar. Mensen zoeken naar wat goed leven is in menig zelfhulpboek, bij allerlei YouTubers. Dat zoeken naar het goede leven kan zo goed in een kerk, waar genuanceerde stemmen klinken, waar veel levenswijsheid bij elkaar is en waar er ook nog persoonlijke interesse in je is. Maar de meeste mensen hebben de kerk niet als optie in hun hoofd. Ze komen kerk zelden zomaar tegen. Het gaat me om die optie onder de aandacht te brengen. Nu kan je nog tegenwerpen: maar je moet wel in God geloven. Ja, in God geloven helpt wel om een kerk interessant te vinden, maar het is geen voorwaarde om mee te doen en daarbij: heel veel mensen geloven wel dat er iets is. Waarom zou dat iets niet met God te maken hebben?

Ds. Sibilla Verhagen

Bezinning en verdieping

3 en 10 feb

Minicursus voor twintigers

Wat wil ik met mijn leven?!

Het is niet zo makkelijk om te weten wat werkelijk belangrijk voor je is in je leven. Je weet vast wel wat je leuk vindt, maar doet dat leuke je ook echt goed? Je wilt misschien iets presteren of iemand zijn (of juist niet) maar waarom dan en wat levert je dat op? En op welke manier zijn de mensen en de wereld om je heen belangrijk in dat goede en dat wat je wilt?

In deze minicursus gaan we op zoek naar waarden. Ik kan vertellen hoe mijn ontdekkingstocht naar wat ik wilde in mijn leven gelopen is.
We gaan ontdekken welke waarden voor jou van belang zijn in jouw leven. Ga jij bepalen welke volgende stap je gaat zetten?
We werken afwisselend in de groep, in tweetallen en individueel. Als afsluiting is er desgewenst een excursie naar het Kleiklooster in de Bijlmer.

Deze activiteit is speciaal voor twintigers (plus en min een beetje).

Let op, de minicursus is verzet naar maandag 3 en 10 februari 19.30 uur in De Schutse.
Je kunt nog meedoen! Informatie en aanmelden bij dominee Sibilla Verhagen
email s.verhagen@pkn-uithoorn.nl
06-24657848