Meditatie uit kerkblad Op Weg
Houd moed, heb lief!
Jaarlijks in maart houden wij sectiebijeenkomsten, bedoeld voor ontmoeting en (geloofs)gesprek van gemeenteleden onderling. De meeste daarvan zijn dit jaar vanwege de coronacrisis niet doorgegaan en dat terwijl het thema dat we kozen onverwacht actueel was: houd moed! We hadden daarbij helemaal niet het coronavirus op het oog, maar evengoed is wat we voor die bijeenkomsten bedachten toch de moeite waard om hier te delen.
We zouden gedeelten lezen uit het verhaal van Paulus’ schipbreuk in Handelingen 27 en 28.
Een beangstigend verhaal, of je het nu letterlijk opvat – ook nu nog wagen migranten de oversteek, met alle risico’s – of overdrachtelijk. Allerlei bedreigingen kunnen als een vloedgolf over je heen komen: persoonlijke ellende, ziekte, bedreigingen voor onze kerkgemeenschap, afkalving, vergrijzing, of rampen waarmee iedereen te maken kan krijgen, van klimaat tot, inderdaad, een pandemie.
Wie het verhaal leest, ziet hoe iedereen in paniek raakt. Het schip is een gevangenenschip, er dreigt politiegeweld als de bewakers de gevangenen willen doden om ontsnapping tegen te gaan. Paulus weet dat op het nippertje te voorkomen, maar hij erkent dat ‘we tenslotte elke hoop op redding verloren’ (Hand. 27:20). We – hijzelf dus ook! Maar wat hij tegelijk gaat doen is, de anderen moed inpraten. We horen nog éven de betweter (‘had maar naar mij geluisterd!’), maar dan ontpopt hij zich als leider. Hij adviseert zijn reisgenoten iets te eten, ‘want dat zal bijdragen tot jullie redding’. Wat bedoelt hij? Lichamelijke versterking (ze hebben al veertien dagen niet gegeten!), maar toch vast ook het delen, de saamhorigheid – samen eten verbindt.
We hadden er samen over kunnen praten in hoeverre wij mee konden komen in die hoopvolle houding. Paulus vertrouwt op een belofte die hij van God gekregen heeft, dat hij zal getuigen voor de keizer in Rome. Ja, kun je zeggen, met zo’n zekerheid kan ik het ook.
Maar hebben ook wij geen beloften gekregen over een toekomst die goed is, een rijk van recht en vrede? Geen automatisme, geen luilekkerland dat vanzelf komt, wel een vooruitzicht, een begaanbare weg? En wegwijzers, hoe daar te komen, want dat gaat niet buiten ons om.
Daar hadden we over kunnen praten, wat was ik benieuwd geweest naar ieders verhaal, ieders twijfels, ieders zorgen, maar vooral naar de bronnen van ieders hoop en vertrouwen. En of u daar wat aan gehad hebt bij deze onverwachte dreiging die over ons kwam. Of het u lukt met de slogan op onze kerk, nog iets aangevuld: Houd moed, heb lief! Ik wens het u toe. En die verhalen, als u ze wilt sturen, met me wilt delen, tegen me wilt vertellen: wees welkom!
Ds. Joep Dubbink
