Meditatie uit kerkblad Op Weg

Nieuw begin

Mijn kleindochter wil ‘uitvinder’ worden.
Vorig jaar was dat nog dierenarts en prinses.
‘Waarom wil je dat?’, vraag ik, terwijl we samen naar school lopen.
‘Dan kan ik een apparaat bedenken dat alle troep van de wereld opruimt en van afval eten maakt’, is het gedecideerde antwoord.

Ze is vijf. En maakt zich kennelijk al ‘grote mensen zorgen’. Ik had gehoopt dat die haar nog een tijdje zouden ontgaan. Maar het kinderlijk optimisme waarmee zij de wereldproblemen te lijf wil gaan, ontroert me ook. Wat heerlijk als je nog zo kan denken, of beter gezegd, zo kan dromen.

In de veertigdagentijd leven we toe naar Pasen. Voor de kinderen in de kerk wordt Pasen het feest van het nieuwe begin genoemd. Mooi bedacht, vind ik wel. En omdat een nieuw begin niet vanzelf komt, zo lees ik in Kind op Zondag, zullen we op alle zondagen voor Pasen met hen een vaardigheid oefenen. Zo gaan ze onder andere leren om te kiezen, geduld te hebben en te vergeven. Het is een leuk en goed doordacht project. Het zet je als volwassene ook aan het denken. Wat moeten wij (weer) aanleren om te kunnen geloven in een Nieuw Begin? Waarin kunnen wij onszelf oefenen om straks echt Pasen te kunnen vieren?

Ik kijk nog eens naar mijn kleindochter. Ze zal nog veel leren in haar leven. Ze zal ontdekken dat niet iedereen in deze wereld zit te wachten op een nieuw begin en sommige mensen er baat bij hebben als alles blijft zoals het is. Maar wat ik ten diepste hoop is dit: dat zij zal blijven zien wat niet past bij de wereld zoals die is bedoeld en niet zal afleren om te dromen dat het anders kan. En dat wij die vaardigheid weer van onze kinderen mogen leren…

Ds. Caro Houtkoop